Tekst en foto’s: Willemke de Bruin
“Jij bent vast Willemke, ik herken je aan je rugzak”, met deze woorden maak ik bij de gate kennis met Bas. Naast hem nog twee dames met een fototas over het schouder en wandelschoenen aan.
We gaan naar Finland, de Finse herfst vast leggen met onze fotocamera onder leiding van Johan en Finn. Twee dol enthousiaste beroepsfotografen, die erg bedreven zijn in scouting, met een enorme dosis aanstekelijke humor.
Het reisgezelschap bestaat verder uit drie krasse dames die hun leeftijdsgenoten maar tutten vinden. Een stille dame die weet wat ze wil, een rustige huisarts die deze reis aangrijpt om ’s nachts te kunnen doorslapen, een gezellige Limburger, een Hollander die tussen de Vlamingen woont. Als laatste de benjamin van het reisgezelschap een jonge stuiterende hond die buiten overal en nergens is. En ondergetekende, de Friezin in het gezelschap.
De eerste avond: erop en erover
Ons “thuis” voor de komende negen dagen is een rode houten blokhut midden in het nationaal park van Hossa. Echter bij aankomst zien we weinig van de omgeving, het is reeds donker.
Binnen verspreidt het vuur in de open haard een heerlijke warmte, totdat Johan en Finn naar binnen komen rennen. We moeten onze spullen pakken en naar buiten!
Zondag: van pluimstaart tot zalmsoep
De volgende ochtend is er al heel vroeg actie in de dames slaapkamer, de bedoeling is om de zonsopgang te fotograferen. Johan komt met de mededeling, dat deze niet spectaculair zal zijn gezien de weersomstandigheden. Sta je dan met je goede gedrag, half aangekleed. Ik duik nog even weer mijn warme bed in.
Wanneer het licht is, zie ik op wat voor prachtige plek we terecht zijn gekomen. Rondom de hut staan geurende dennen, berken en lijsterbessen in de kleuren groen, geel en rood. Het heldere koude water in het meer glinstert in de zon. Je voelt de lichte vorst van afgelopen nacht op je wangen en hoort een oorverdovende stilte.
We krijgen bezoek van mama rendier met jong, deze scharrelen rond op zoek naar eten, maar zodra ze onze kreten uit de blokhut horen, kiezen ze het hazenpad. Een nieuwsgierige pluimstaart schiet voor het raam omhoog de boom in.
Het doel van deze reis is fotograferen. Na het theoretische gedeelte mogen we de opgedane informatie in praktijk gaan brengen. Met opgefriste kennis ga ik aan de slag, toch nog lastig hoor. Ik heb een plaatje in mijn hoofd gevormd dat maar niet uit mijn camera rolt. Als ik bijna wil opgeven stuurt Johan mij terug met de woorden: “Bijt je er eens in vast”.
Helemaal blij loop ik terug naar de kamvuurplek, waar ik nu extra geniet van de zalmsoep. Klaargemaakt door Finn, die naast fotograaf ook een geweldige kok blijkt te zijn.
Wandeling langs de kloof…een hele kluif
De dag erna staat een wandeling door de kloof Julma Ölkky op programma. Vanaf grote hoogte heb ik een weids uitzicht, overal waar je kijkt heb je uitgestrekte kleurrijke bossen. Ruige rotsen en onderaan in de kloof het stromende donkere water maken het idyllische plaatje af. Idyllisch of niet het lukt mij niet om het vast te leggen, hierdoor raak ik soms wat gefrustreerd. Wanneer Finn dan ook vraagt hoe het gaat, kijk ik een beetje beteuterd. “Leg je tas en camera weg, ga zitten of loop rond, neem de omgeving in alle rust in je op”, is het advies. Zo gezegd zo gedaan, wanneer ik mijn camera weer oppak, kijkt Finn mij aan en reageert; “Nu al, neem nou even de tijd om echt te kijken”. Ja, deze Friezin staat nog in de modus van het dagelijkse geraas, even schakelen naar een tandje lager.
Na zes kilometer wandelen, zeg maar gerust bootcamp, komen we aan het einde van de kloof bij de kampvuurplek waar we boven het knappende vuur een worstje roosteren en een kop thee maken.
Oulanka: mijn fotografie in/en een stroomversnelling
Oulanka National Park is het volgende decor. De rivier in dit natuurgebied dendert en kolkt met veel geweld tussen de rode rotsen door. Het is een indrukwekkende stroomversnelling waar ik nu al zin in krijg om mee aan de slag te kunnen. Maar voor het zover is krijgen we eerst een andere opdracht, tijdens de uitleg hiervan komt de Taigagaai langs vliegen. “Een tijgerhaai?” Nee, een Taigagaai, een vogel uit dit gebied. Snel worden alle lenzen op het brutale grijs met oranje gevederde beestje gericht.
De vogel eet zijn buikje rond en dan is het tijd om de opdrachten uit te werken.
Vandaag lukt het mij beter en al snel heb ik twee ideeën in mijn hoofd waarmee ik aan de slag ga. Ik ga er zo in op dat ik de tijd vergeet en bijna te laat kom voor een lekker bordje erwtensoep met mosterd en als toetje pannenkoeken met jam.
De zonsondergang word overgeslagen, het ziet ernaar uit dat het te bewolkt is, dus meer tijd bij de kolkende rivier. Plotseling zien we dan toch een mooie rode gloed verschijnen aan de horizon. Johan en Finn dirigeren ons snel naar de bus en auto. We rijden naar een meer voor een mooie compositie. “Hup, eruit, camera pakken en schieten”, wordt er geroepen. Niks even rustig kijken. Terwijl ik de camera pak zie ik op de weg rendieren lopen, nu wordt het kiezen. Ik ga voor de zonsondergang. Ik plant mijn statief aan de oever en plof neer, wat mij natte knieën oplevert, maar ook een mooi plaatje.
Vrije dag? Nee, toch niet
Na vier intensieve dagen staat er een vrije dag gepland. De weergoden beslissen echter anders. Het beloofd een zonnige dag te worden en de dag erna één met een regenachtig karakter. Het programma wordt omgegooid en zo staan we de volgende ochtend heel vroeg bij zonsopkomst aan een spiegelglad meer met daarin donkere reflecties van de bomen en met als kers op de taart een beetje nevel. Ongemerkt gaan er een paar uurtjes voorbij als ik plotseling een “vraagje van mijn maagje” krijg, zoals Winnie de Poeh het zo mooi zegt. Het ontbijt smaakt deze ochtend net iets lekkerder na deze noeste arbeid.
Daarna vertrekken we naar Näränkä. Na de ochtendgym, (lopen over een geitenpaadje om te komen bij die mooie plek voor de zonsopkomst) van vanochtend gaan we verder met bootcamp om uiteindelijk bij een uitkijkpunt over Finland en Rusland aan te komen. Best indrukwekkend, zelfs de natuur maakt onderscheid tussen het groene Finland en het grauwe Rusland.
De kampvuurplek ligt ditmaal bij een verlaten wilderness farm. Terwijl het begint te regenen en ik het een beetje koud begin te krijgen, staat dat in het niets bij de ontberingen van de mensen die hier vroeger op de farm hebben gewoond.
Dan eindelijk die vrije dag, lekker rustig aan doen. De openhaard verspreid een aangename warmte in de blokhut en iedereen is stilletjes bezig met zijn of haar foto’s. Even opladen voor de volgende dag.
We gaan op berenjacht…ik ben best bang
De beren, het spannendste van deze reis. Hiervoor gaan we naar Vartius, waar we in kleine, sobere en primitieve hutten in tweetallen zullen verblijven en ook de nacht in gaan doorbrengen, mijn maag buitelt van spanning. Voor het zover is krijgen we eerst nog een warme maaltijd en de laatste instructies. Na de nodige toiletbezoekjes gaan we op pad.
Mijn collega hobbyfotograaf en ik hebben ons nog maar net geïnstalleerd, wanneer mama beer komt aan waggelen met drie koters in haar kielzog. Wat een imposante dieren en wat hebben ze een hoog aaibaarheidsgehalte. We mogen geen geluid maken, ik onderdruk mijn kreten en clichés en begin met fotograferen.
In mijn ooghoek zie ik iets zwarts op en neer springen, het blijkt een veelvraat te zijn.
Het begint te schemeren en de nacht zal weldra beginnen als mama beer nog een keer langs komt met haar kinderen. Het is al te donker om te fotograferen en dus geniet ik van hun aanwezigheid en hun glanzende ietwat lichtgevende vacht.
Zodra het dan helemaal stil en rustig is besluiten we te gaan slapen. Echter wanneer we wakker worden zien we dat de groepsapp bijna ontploft is met berichten. Uhm, volgens mij hebben wij wat gemist. Ja hoor, er is afgelopen nacht een spectaculaire Noorderlichtshow geweest, helaas niks van meegekregen.
Spanning gaat over in luchtigheid
Waar de week begon in de zesde versnelling verloopt de laatste fotodag heel ontspannen met veel grappen en plagerijtjes. Tijdens de terugreis naar de blokhut maken we diverse stops, overal zien we weer de intens verzadigde rood en geel gekleurde bomen, spiegelende wateroppervlaktes, oranjerode paddenstoelen en dromerige lichtinvallen.
We bezoeken het Winter War Monument, een gedenkplek voor de Finse en Russische slachtoffers van een gruwelijke oorlog tijdens de winter in 1939-1940. Voor velen een onbekend stukje geschiedenis.
Het is inmiddels tijd om terug te keren naar Hossa, iedereen verlangt nu wel naar een douche en schone kleren.
Finn duikt weer de keuken in en al snel stijgen de heerlijkste kruidigste geuren op uit de pannen. De laatste gezamenlijke warme maaltijd bestaat uit rendierenstoof, aardappelpuree en een glaasje wijn. Het moment waarop we onze waardering en dank uiten naar Johan en Finn toe. Voor mij best even een slik momentje.
’s Avonds is het nagenieten van ieders foto top vijf. Van Johan krijg ik een compliment dat ik goede foto’s maak. Die komt bij mij behoorlijk binnen. Het geeft mij een fantastisch gevoel van trots!
Nacht, dus slapen? Nee, toetje!
Het is al middernacht, iedereen is erg moe, maar we moeten nog toetje eten. We worden naar buiten gestuurd. Als afsluiting broodkaas uiteraard bereidt boven het kampvuur.
De accu’s leeg, kaartjes vol, onuitwisbare herinneringen en met een koffer vuile naar rook ruikende was staan we op het vliegveld en neem ik met weemoed afscheid van Johan en Finn.
Ik kijk terug op een geslaagde fotoreis, bootcamp annex scouting trip waarin ik als hobbyfotograaf enorme vooruitgang heb geboekt.
