Afgelopen drie weken heb ik twee fotografische cursusreizen begeleid in centraal Finland, de voorjaarsreis en de Wildlife reis. Tijdens de laatste reis hebben we een aantal volledige nachten in speciale hutten gezet voor het fotograferen van beren en veelvraten. Nu zijn alle omstandigheden daar ideaal, mooie setting en enorme potentie. Maar een aantal zaken blijft geluk hebben: komen de dieren (dat is wel vaak zo maar geen absolute garantie!), wat doen ze, welk gedrag, hoe is het weer, wanneer het mooiste licht en… komt alles tesamen.
Nadat we de deelnemers van de wildlife reis hadden weggebracht terug naar het vliegveld zijn wij nog één nacht teruggegaan naar de hutten. Op basis van beschikbaarheid, weersverwachting, lichtpotentie, enorme bult ervaring (ik heb inmiddels meer dan 25x in deze hutten gezeten) en niet te vergeten… fotografische wensen hebben wij een hut gekozen voor de laatste 15 uur aan wachten. De avond begon bewolkt en een aantal keren kwamen diverse beren langs. Mooie opnamen maar niet het mooiste licht en vooral wandelend, indrukwekkende beelden maar al veel aanwezig in mijn archief. Gedurende de korte periode dat de zon onder was (2,5 uur) trok het helemaal open en begon het meertje voor ons te dampen. In deze ochtendmist nog een aantal beren mogen fotograferen (rechtopstaand tegen bomen!) maar nog steeds niet het mooiste licht.
Op dat moment komt de zon boven de bomen uit en verlicht de voorgrond met warme gouden tinten. Je weet dat dit licht maar een kwartiertje duurt. Alle omstandigheden zijn perfect maar… het is wachten op een beer of veelvraat. Als hij nu zou komen betekent dat potentieel fantastische beelden. Zeker als hij ook nog op de goede plek wil komen staan. Maar wat toen gebeurde overtrof zelfs mijn stoutste verwachtingen…
